var det som skjedde søndag 6. januar. Trur eigentleg ikkje at det har gått opp for oss
endå. Tanken på at me aldri skal meir skal få ha pappa her er grusomt vond.
Han var ein så stor del av vår kvardag, at me tenker på han heile tida.
Korleis ein skal reisa seg att etter eit slikt slag, er eg framleis usikker på.
Kvardagen går jo sin gang, ungane er på skulen og på fritidisaktiviteter.
Kroppen min går på tomgang, føler for å gjera ingenting.
Må nok berre ta dag for dag.
Tusen takk til alle dåkke som har støtta og støtter med sms, gode ord, klemmar, mat, blomar, gaver og gir ei hjelpande hand uansett kva det skal vera. Det set me stor pris på. Det varmar at så mange bryr seg om oss!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar